Ο Χρίστος Καλαβρούζος παρουσιάζει
στο αρχαίο Θέατρο Οινιαδών, το Σάββατο 10 Αυγούστου το αριστούργημα της νεοελληνικής λογοτεχνίας «Η
αληθινή απολογία του Σωκράτη» του Κώστα Βάρναλη που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή.
Η
παράσταση της αληθινής απολογίας
του Σωκράτη έχει μακριά ιστορία
και έχει δεχθεί τον έπαινο της κριτικής
και τον ενθουσιασμό του κοινού
όπου και αν παίχτηκε.
Σας θυμίζουμε ότι πρωτοπαίχτηκε
στο Εθνικό Θέατρο το 1986-1987.
Το βέβαιο είναι ότι με την παρακολούθηση της παράστασης θα δυναμώσει ο προβληματισμός και θα διδάξει ιδιαίτερα τους νέους
για ζητήματα που έχουν ηθική, κοινωνική και πολιτική σημασία
στις μέρες της παρακμής των Αθηνών του χθες και του σήμερα.
Πρόκειται για ένα ρεσιτάλ
ερμηνείας που φέρει την υποκριτική σφραγίδα
του πρωταγωνιστή Χρίστου
Καλαβρούζου. Η σκηνοθεσία
είναι του Χρίστου Σιοπαχά
(με σκηνοθετική επιμέλεια του Χρίστου
Καλαβρούζου), τα σκηνικά και
τα κοστούμια είναι του
αείμνηστου βραβευμένου
σκηνογράφου Βασίλη Φωτόπουλου και η μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη.
Για την ερμηνεία του αυτή, ο Χρίστος Καλαβρούζος έχει αποσπάσει στο παρελθόν διθυραμβικές κριτικές, καθώς αυτή αποτελεί σταθμό στη μακρά θεατρική του διαδρομή.
Ο ίδιος ο ηθοποιός αναφερόμενος στα μηνύματα του έργου που πρωταγωνιστεί τονίζει:
«Ένα συγκλονιστικό έργο της νεοελληνικής λογοτεχνίας που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή, κόντρα στο καθεστώς της αδικίας, στη μασκαρεμένη δημοκρατία, στους μηχανισμούς των «σοφιστάδων» της πολιτικής, της ηθικής και της τέχνης κάθε απόχρωσης, δηλαδή σ’ εκείνους που δεν αξίζει το κόπο να είσαι πρώτος ή τελευταίος ανάμεσα σε τελευταίους που θαρούνε τον εαυτό τους πρώτο.
Έργο που μας διδάσκει και οδηγεί στη συλλογή, τον προβληματισμό για ζητήματα που έχουν σημασία στις μέρες της παρακμής, της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας της εποχής μας.
Το μεγάλο φιλόσοφο της αρχαίας Ελλάδας Σωκράτη τον κατηγόρησαν τρεις, αλλά τον καταδίκασε ο λαός να πιει το φαρμάκι. Μέσα σ’ αυτό το χρονικό διάστημα της απολογίας «δίκης» του Σωκράτη περνάει θαυμάσια ότι είναι γνωστό απ’ τη ζωή και την φιλοσοφία της διδασκαλίας του. Το Σωκρατικό δαιμόνιο του μεγάλου φιλοσόφου της αρχαίας Ελλάδας διαλέγεται, κεντρίζεται από το Βαρναλικό δαιμόνιο και φωτίζεται από την διαλεκτική του ματεριαλισμού. Η ειρωνεία, η κοροϊδία, ο χλευασμός, ο σαρκασμός δένονται αρμονικά σ’ ένα παιχνίδι αντιθέσεων που γεννά το γέλιο και φθάνει στο πικρόγελο. Το απόσταγμα της τραγικής μορφής του Σωκράτη που φέρνει το στίγμα της γνώσης, της ιστορικής πείρας 3000 χρόνων».
Ατενίζοντας το θάνατο μια εσωτερική εξομολόγηση γεμάτη συγκίνηση ένας απολογισμός της ζωής του μεγάλου Φιλοσόφου.
Ο Κ. Παλαμάς γράφει στο Βάρναλη : «Έκανες το Σωκράτη από αρχαίο, μοντέρνο, χωρίς ούτε του αρχαϊσμού να κακοφαίνεται, μήτε ο μοντερνισμός να ζημιώνεται. Τους προστατεύει και τους δύο ο λυρισμός».
Γιάννης Ρίτσος : «Αυτό το αριστούργημα της νεοελληνικής πεζογραφίας, όπου αίσθημα, στοχασμός και λόγος δένονται σε μια μοναδική αδιάσπαστη ενότητα».
