Τετάρτη 14 Ιανουαρίου 2009

Σκέψεις για το Πλατυγιάλι...

Με δεδομένα τα αντιαμερικανικά αισθήματα του Ελληνικού λαού και μόνο το άκουσμα της είδησης για μεταφορά αμερικανικών πυρομαχικών για την ενίσχυση του Ισραηλινού στρατού - τη στιγμή που είναι σε εξέλιξη η πρωτοφανής γενοκτονία στη Γάζα - είναι απολύτως φυσιολογικό να προκαλεί αντιδράσεις.
Και αυτή πιστεύουμε ότι είναι η γενεσιουργός αιτία των κινητοποιήσεων και των αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή μας τα τελευταία 24ωρα.
Ταυτόχρονα όμως επιβάλλεται να αναληφθούν επιπλέον πρωτοβουλίες, ώστε το λιμάνι του Πλατυγιαλιού να αποτελέσει ουσιαστικό πόλο ανάπτυξης για την περιοχή μας και τη χώρα γενικότερα.
Χωρίς καμιά αμφιβολία παρόλο που έχουν περάσει περίπου 25 χρόνια από την αρχική απόφαση για την αξιοποίηση αυτού του ΦΥΣΙΚΟΥ ΛΙΜΑΝΙΟΥ και τη διάθεση για το σκοπό αυτό πολλών εκατομμυρίων ΕΥΡΩ από κρατικά κεφάλαια η επένδυση αυτή ακόμη δεν έχει αποδώσει… τα προσδοκώμενα.
Η αλήθεια είναι ότι με νομοθετικές ρυθμίσεις των Κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχει καταστεί εφικτό τα τρία τουλάχιστον τελευταία χρόνια να υπάρξει «δραστηριότητα» στο Λιμάνι και να δημιουργηθούν αρκετές θέσεις εργασίας…
Όμως το νομικό καθεστώς λειτουργίας του Λιμανιού ίσως δημιουργεί τις προϋποθέσεις για διακίνηση εμπορευμάτων χωρίς ελέγχους από τους κρατικούς μηχανισμούς. Κι αυτό είναι ένα πρώτο ζήτημα.
Ένα άλλο ζήτημα είναι η οδική σύνδεση του Λιμανιού με τις κεντρικές οδικές αρτηρίες.
Αν λοιπόν δεν ξεκαθαριστούν και κυρίως δεν επιλυθούν αυτά τα ζητήματα τότε μπορούμε να μιλάμε για ακόμη μια κρατική ασυδοσία στη διαχείριση του δημοσίου χρήματος.
Όσον αφορά τώρα τη μεταφορά του πολεμικού υλικού στο Ισραήλ και αφού επαναλάβουμε ότι αυτή η μεταφορά σίγουρα μας οργίζει - ανεξάρτητα από ποιο σημείο της ελληνικής επικράτειας χρησιμοποιηθεί για να γίνει αυτή - θεωρούμε ότι είναι επιβεβλημένο από τα δυο μεγάλα κόμματα ΝΔ και ΠΑΣΟΚ να ξεκαθαριστεί με επίσημες ανακοινώσεις τους αν το Ελληνικό Κράτος έχει τη δυνατότητα να αποτρέπει τέτοιες μεταφορές.
Αλλιώς μάλλον για κροκοδείλια δάκρυα θα πρέπει να μιλάμε…