Γράφει ο Θεόδωρος Μυλωνάς
Αρχιτέκτονας - Μηχανικός
Ο λόγος για τις παλιές εγκαταστάσεις του Νοσοκομείου, εκεί όπου σήμερα έχουν καταντήσει τέσσερα ντουβάρια. Καμιά μέριμνα δεν παίρνεται από την πολιτεία για την συντήρησή του. Έχει μείνει στο έλεος του πανδαμάτορα χρόνου. Σε λίγο θα γίνει άλλο ένα Μαλακασέικο.
Την ίδια τύχη που θα έχουν τα κτίρια της Παλαμαϊκής, της Βαλβείου Βιβλιοθήκης, του Σιδηροδρομικού Σταθμού. Πόλος διαφωνίας η κυριότητα. Στο Εθνικό κτηματολόγιο αναφέρεται ως ιδιοκτησία του Νομαρχιακού Νοσοκομείου Αφων Χατζηκώστα. Καμιά δέσμευση από πλευράς του Δήμου.
Όλες οι Δημοτικές αρχές, από την μετεγκατάσταση του Νοσοκομείου μέχρι σήμερα, με πολύ χλιαρό τρόπο αντιμετώπισαν το θέμα. Συμβούλια κατ΄ εξακολούθηση αποφάσεις και ξανά αποφάσεις, μας ανήκει, ή δεν μας ανήκει ο χώρος όπου στεγάζονταν το νοσοκομείο;
Ας ρίξουμε μια ματιά στην ιστορία του. Αρχικά, το νοσοκομείο έγινε με δωρεά των Αφών Χατζηκώστα το 1846 προς τους «πολίτες» του Μεσολογγίου. Το οικόπεδο παραχωρήθηκε δωρεάν. Ταυτόχρονα, ο διαθέτης άφησε και 60 μετοχές στην νεοϊδρυθείσα τότε Εθνική Τράπεζα. Η κάθε μια μετοχή είχε ονομαστική αξία 1000 δραχμών. Για την εποχή εκείνη πολλά τα χρήματα. Από τα μερίσματα αυτών των μετοχών και έσοδα του Δήμου λειτουργούσε το Νοσοκομείο. Σύμφωνα με τη διαθήκη: «Αυταί αι 60 μετοχαί θέλουσι φυλάττονται εις τους πολίτας Μεσολογγίου και θέλουν λαμβάνει διά των δημοσίων Αρχών της τα εξαμηνιαία μερίσματα παρά της Τραπέζης, τα οποία θέλουν χρησιμεύσει μόνον διά τα χρονικά έξοδα της συντηρήσεως του Νοσοκομείου».
Έτσι, το νοσοκομείο από την κατασκευή του από το 1850 περίπου που ολοκληρώθηκε μέχρι το 1953, ήταν το Δημοτικό Νοσοκομείο Μεσολογγίου. Ο εκάστοτε Δήμαρχος ήταν και ο πρόεδρος. Ήταν μια Δημοτική επιχείρηση. Ανήκε κατά κυριότητα στους «πολίτες» τους Μεσολογγίου σύμφωνα με τη διαθήκη. Δηλαδή ήταν μια ιδιοκτησία της Πόλης. Ένα αναπόσπαστο κομμάτι με το Κήπο των Ηρώων. Μπορεί κανείς να αμφισβητήσει την ιδιοκτησία του Κήπου;
Το 1953, πλέον των εκατό χρόνων λειτουργίας του Νοσοκομείου υπό την Δημοτική Διοίκηση, το κράτος, με τη δημιουργία της Κρατικής Υγείας «υπεξαίρεσε» ένα περιουσιακό στοιχείο της πόλης. Πήρε τις Δημοτικές κτιριακές εγκαταστάσεις του νοσοκομείου και λειτουργούσε εκεί μέχρι το 1999 με την επωνυμία το «Νομαρχιακό Νοσοκομείο Αφών Χατζηκώστα». Ταυτόχρονα, το κράτος ιδιοποιήθηκε και τις 60 μετοχές των «πολιτών» του Μεσολογγίου, και τις χρησιμοποιούσε «διά τα χρονικά έξοδα της συντηρήσεως του Νοσοκομείου».
Εύλογο το ερώτημά που με βασανίζει είναι: Αν το 1953 με την αλλαγή του νόμου το κτίριο δεν ήταν κατάλληλο για νοσοκομείο και το κράτος κατασκεύαζε νέο σε νέα θέση (ας πούμε στη σημερινή), όπως έκανε σε άλλες πόλεις, τότε το κτίριο εκείνο του 1953 θα άλλαζε χέρια; Δεν θα ανήκε πλέον στους «πολίτες», στο Δήμο της Ι.Π.Μεσολογγίου; Ίσα-ίσα το κράτος ωφελήθηκε από την χρήση των κτιριακών εγκαταστάσεων από το 1953 μέχρι το 1999 χωρίς να πληρώσει ενοίκιο στον Δήμο ως όφειλε.
Ποια ήταν μέχρι σήμερα η απολαβή του Δήμου από την εκμίσθωση; Όχι μόνο δεν υπήρξε καμιά απολαβή αλλά καρπώθηκε η Διοίκηση του Νοσοκομείου και το κέρδος από τα μερίσματα των 60 μετοχών της διαθήκης Χατζηκώστα για τα έξοδα λειτουργίας του. Χαρακτηριστικό είναι το ότι το 2005 ή 2006 πήρε το Νοσοκομείο 350.000 ευρώ από τα μερίσματα των μετοχών αυτών.
Έτσι μετά τη μετεγκατάσταση του Νοσοκομείου το 1999, πλανάται στη πόλη το θέμα της κυριότητας των παλιών σήμερα ντουβαριών όπου στεγάζονταν το παλιό Νοσοκομείο. Δηλαδή όπως λέει ο σοφός λαός: Εκεί που μας χρώσταγαν (Μισθώματα 46 (1953-1999) χρόνων και μετοχές) μας πήραν και το βόδι (το χώρο και τα κτίρια).
Πρέπει τέλος πάντων να καταλάβει το κράτος όπως ζητάει πίσω τα γλυπτά του Παρθενώνα έτσι να επιστρέψει και αυτό το ιδιοκτησιακό καθεστώς του χώρου όπου στεγάζονταν το πρώην Δημοτικό Νοσοκομείο Μεσολογγίου στο φυσικό του κάτοχο, το Δήμο της Ι.Π.Μεσολογγίου.
Το Πνευματικό Κέντρο και το νέο Δ.Σ. του Δήμου πρέπει και με αυτό το θέμα να ασχοληθούν σοβαρά.
