Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Ε, ναι, είναι φανερό, τα μεγάλα κανάλια παίζουν σήμερα τα ρέστα τους. Τα παίζουν όλα για όλα κι ό,τι βγει. Είναι γι' αυτό που θυμήθηκαν τις χειρότερες προεκλογικές τους στιγμές. Προσπαθώντας να τις ξεπεράσουν. Τότε που κινδυνολογούσαν και δαιμονολογούσαν ασύστολα. Τότε που είχαν ενδυθεί τον ρόλο του απλού αναμεταδότη των πιο καταστροφολογικών διεθνών δημοσιευμάτων, ακόμη και των κατάφωρα αναξιόπιστων. Τότε που κορώνα στο κεφάλι τους ήταν η γραμμή Σόιμπλε, επί παντός. Μπας και προλάβουν το κακό. Αλλά, βλέπεις, δεν το πρόλαβαν...
Στην πρώτη μετεκλογική φάση επεχείρησαν να προσαρμοστούν στη καινούργια πραγματικότητα. Μήπως καλοπιάσουν τη νέα «εξουσία». Τις περισσότερες φορές μάλιστα το έκαναν άτσαλα, χοντροκομμένα. Τόσο ώστε προκαλούσαν αισθήματα θυμηδίας ή και αποστροφής. Ήταν τότε καταφανής η προσπάθειά τους να προειδοποιήσουν με το μαλακό τον ΣΥΡΙΖΑ να μην τολμήσει να τους βάλει χέρι. Κι από κείνους ό,τι ήθελε. Άλλωστε τι «λογικότερο» από το να διαμορφωθούν πλέον τα νέα σχήματα διαπλοκής, όπως γινόταν δεκαετίες τώρα, με όλες τις κυβερνητικές εναλλαγές; Έλα όμως που ο ΣΥΡΙΖΑ τόλμησε. Τόλμησε να τους επιτεθεί στα ίσα, με μόνο στόχο να τους επαναφέρει στη «νομιμότητα». Ε, από κείνο το σημείο και πέρα ξεκινά η μεγάλη αντεπίθεση. Με «προειδοποιήσεις», πρώτα - πρώτα, ότι θα βάλουν λουκέτο στα μαγαζιά τους ή ότι θ' απολύσουν κόσμο και ντουνιά, ή ότι θα... αφελληνιστούν τα κανάλια. Που πάει να πει πως θα 'ρθουν να τα πάρουν ξένοι, και δεν θα ακούγεται η ελληνική φωνή στο τηλεοπτικό τοπίο. Ναι, ναι, έτσι ακριβώς. Λες και ώς τώρα είναι η «ελληνική φωνή» που κυριαρχεί στο ελληνικό τηλεοπτικό σύμπαν.
Και, για την ώρα, ως πρώτη γραμμή άμυνας, επιστρατεύουν νομικίστικα τερτίπια, σύμφωνα με τα οποία έρχονται μία η άλλη τα χρέη τους μ' εκείνα που τους οφείλει το Δημόσιο, λέει, εξ αιτίας των προεκλογικών ρυθμίσεων προβολής των κομμάτων. Απολύτως αστήρικτη επιχειρηματολογία, εννοείται, δεδομένου ότι οι σχετικές προεκλογικές ρυθμίσεις δεν έρχονται παρά ως «αντάλλαγμα» για την παραχώρηση (ώς τώρα...) των συχνοτήτων. Των συχνοτήτων ως κοινωνικού αγαθού...
Περιμένοντας την «κατάρρευση»
Αλλά, βεβαίως, είναι «επί πολιτικού» που παίζουν, κατά κύριο λόγο, τα ρέστα τους οι μιντιάρχες. Έτσι, από τη στιγμή που βεβαιώθηκαν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια συνδιαλλαγής με τη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, επανήλθαν στην προσφιλή τους μέθοδο της κινδυνολογίας, όπως ακριβώς την ξέρουν και την «μετέρχονται» χρόνια τώρα. Η λέξη, χρεοκοπία, διανθίζει την κάθε φράση των «υπαλλήλων» τους, σε πολλαπλές μάλιστα δόσεις και εκδοχές. Θέτοντας δε χρονικά ορόσημα καταστροφής, συγκεκριμένα και ανελαστικά. Τελευταίο απ' αυτά η Μεγάλη Πέμπτη, το θυμάστε. Τι κι αν διαψεύδονται το ένα μετά το άλλο; Απτόητοι και εντελώς ακομπλεξάριστοι, πάνε για τον επόμενο ημερολογιακό σταθμό της κατάρρευσης. Υιοθετούν έτσι, με κλειστά τα μάτια, άκριτα κι ανεπεξέργαστα, και υπερπροβάλλουν ό,τι ζοφερό και γκρίζο μάς έρχεται απ' έξω, με μόνο σκοπό να διαμορφώσουν κλίμα φόβου, απαισιοδοξίας, πανικού. Μήπως έτσι συμβάλλουν κι εκείνοι, με τον τρόπο τους, στην κατάρρευση; Μιας και, ως γνωστόν, η οικονομία είναι κλίμα, προπάντων κλίμα.
Στην άλλη όψη του ίδιου του αντικυβερνητικού αγώνα, έχουν προσφάτως επιλέξει το δόγμα «νόμος και τάξη», κατά την πιο ακραία, την πιο δεξιά του εκδοχή. Εμφανίζουν τη χώρα κυριολεκτικά αναρχούμενη, μια χώρα σε εμπόλεμη, πάνω κάτω, κατάσταση, στη βάση της δραστηριότητας των αντιεξουσιαστών και των μπαχαλάκηδων. Της δραστηριότητας της ίδιας κι απαράλλαχτης, παρ' όλ' αυτά, με όλες τις εποχές. Και εκείνες της δεξιάς κυριαρχίας. Τότε που εφαρμοζόταν η πολιτική του βούρδουλα. Απλώς τότε άφηναν να εννοηθεί, αν δεν το έλεγαν κιόλας ξεκάθαρα, πως πίσω απ' όλα βρισκόταν ο ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα τα αποδίδουν στην «πολιτική ανοχής» του ΣΥΡΙΖΑ. Απαιτώντας την επιστροφή στον βούρδουλα, εδώ και τώρα. Λες και απέδωσε ποτέ στο ελάχιστο εκείνη η πολιτική.
Αλλά τι τα θέλεις, το παν είναι να κλονιστεί, να αποσταθεροποιηθεί η κυβέρνηση Τσίπρα. Με τον όποιο τρόπο και με κάθε μέσο. Κι από κει και πέρα, ό,τι ήθελεν προκύψει. Ίσως, πού ξέρεις, μπορεί να μας προκύψει και ένα είδος κυβέρνησης «ευρωπαϊκού προσανατολισμού», από την παρούσα Βουλή. Κατά το δημοφιλές σενάριο της εποχής και τους -εκπεφρασμένους ήδη- διακαείς πόθους ντόπιων και ξένων «υπερευρωπαϊστών». Ε, και με μια τέτοια εξέλιξη παγώνουν, τουλάχιστον, οι ρηξικέλευθες παρεμβάσεις της ονειροπόλας Αριστεράς. Και βέβαια, τη γλιτώνουν γι' άλλη μια φορά οι μιντιάρχες. Οπότε, ούτε γάτα ούτε ζημιά...
Αναδημοσίευση από την εφημερίδα "Η ΑΥΓΗ"
