Γράφει ο Βασίλης Πάικος
Δημοσιογράφος
Σχολιάσθηκε από κάποιους ως ιδιαιτέρως αλαζονική η εκτίμηση του Αλέξη Τσίπρα, ότι με την δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ, «αλλάζει και η Ευρώπη». Κάτι που, άλλωστε, ενυπάρχει και στην προεκλογική του καμπάνια. Ότι μπορεί δηλαδή με κάποιον τρόπο να επηρεασθούν οι σημερινοί συσχετισμοί, ακόμη κι αυτή η ευρωπαϊκή πολιτική. Μερικοί είπαν μάλιστα ότι «ο πιτσιρικάς παραέχει καβαλήσει το καλάμι».
Για να δούμε λοιπόν τα έως τώρα δεδομένα.
* Από το 2012 ήδη, οπότε στην Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ πραγματοποίησε το μεγάλο άλμα, για να βρεθεί στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, άρχισαν να παίρνουν τα πάνω τους πολλά αριστερά ή εργατικά κόμματα, σε διάφορες Χώρες της ΕΕ. Στην Ισπανία, στην Ιταλία, στη Γαλλία, στην Ιρλανδία, στην Πορτογαλία, ακόμη και στη Γερμανία. Σημειώνοντας εκλογικές ή δημοσκοπικές επιδόσεις δυσανάλογα ισχυρές, σε σχέση με τις ως τότε καταγραφές τους. Το αμφισβητεί κανείς;
* Η σχετική δυναμική «επισημοποιήθηκε» εντυπωσιακά στις πρόσφατες ευρωεκλογές. Οπότε ο Αλέξης Τσίπρας διεκδίκησε, για λογαριασμό του Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Τότε που στην Ιταλία, το αντίστοιχο του ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, κατέβηκε στην κάλπη ως «Lista con Tsipras». Γεγονός πρωτοφανές για τα ευρωπαϊκά πολιτικά δεδομένα. Και πήγε καλύτερα από ποτέ. Το αμφισβητεί κανείς;
* Στη συνέχεια είδαμε τους ριζοσπάστες αριστερούς του Podemos στην Ισπανία, να εκτοξεύονται στην πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις, διεκδικώντας πλέον με αξιώσεις την εξουσία στις εκλογές του προσεχούς Φθινοπώρου. Είδαμε επίσης να σχηματίζεται κυβέρνηση της αριστεράς στο ομόσπονδο γερμανικό κρατίδιο της Θουριγγίας. Κάτι που δεν έχει ξαναγίνει επί γερμανικού εδάφους. Το αμφισβητεί κανείς;
Κι ακόμη. Με το που ξεκίνησε ο προεκλογικός αγώνας στην Ελλάδα, και έγινε ορατή η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.
*Βλέπουμε να φουντώνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο η συζήτηση για αναθεώρηση της πολιτικής της λιτότητας στην Ευρώπη. Να γενικεύεται, να συμμετέχουν όλο και περισσότεροι ειδικοί, ακόμη και θεσμικοί παράγοντες της ΕΕ. Το αμφισβητεί κανείς
*Βλέπουμε επίσης να υιοθετείται από όλο και περισσότερους «ειδικούς» η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για σύγκλιση διεθνούς διάσκεψης για το χρέος των ευρωπαϊκών χωρών. Η δε κυβέρνηση της Ιρλανδίας εκφράστηκε ήδη θετικά για μια τέτοια προοπτική. Το αμφισβητεί κανείς;
*Βλέπουμε τους ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες, τον έναν μετά τον άλλον, να ξυπνούν από τον μακροχρόνιο λήθαργό τους, και να αμφισβητούν, ανάλογα με τα κότσια του ο καθένας, τη γερμανική , την ακραία περιοριστική πολιτική. Καθώς αναθάρρησε το εκλογικό τους ακροατήριο και τους πιέζει. Το αμφισβητεί κανείς;
*Βλέπουμε τον ιταλό Πρωθυπουργό Ματέο Ρέντσι να καλεί το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα ν' ανοίξει διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να εξετάσει τις προτάσεις του. Το αμφισβητεί κανείς;
*Βλέπουμε τον πρώην Πρόεδρο και δυο φορές Πρωθυπουργό της Πορτογαλίας, τον εμβληματικό σοσιαλιστή ηγέτη - σύμβολο της «επανάστασης των γαρυφάλλων» Μάριο Σοάρες, να δηλώνει δημόσια πως ο ΣΥΡΙΖΑ συμβολίζει την ελπίδα για την Ευρώπη.
*Βλέπουμε εκατοντάδες ευρωπαίους διανοούμενους (στην Ιταλία, στην Ισπανία, στη Γαλλία, στην Αυστρία, στο Βέλγιο), να υπογράφουν κείμενα υποστήριξης του ΣΥΡΙΖΑ. Σημειώνοντας ότι αν θέλει η Ευρώπη να συνεχίσει να υπάρχει, θα πρέπει ν' αλλάξει πολιτική. Το αμφισβητεί κανείς;
*Βλέπουμε πολλούς, όλο και περισσότερους ευρωπαίους αξιωματούχους, να διαψεύδουν τα τύπου Grexit καταστροφολογικά σενάρια επί τη προοπτική ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Να καλούν εξάλλου τους επιμένοντες σ' αυτά (τους γερμανούς κατά κύριο λόγο), να απέχουν από πρακτικές δόλιου επηρεασμού του ελληνικού εκλογικού αποτελέσματος. Το αμφισβητεί κανείς;
*Βλέπουμε ισχυρούς ευρωπαίους, και θεσμικούς, να καλούν τους ισχυρούς της Ευρώπης, να βρουν τρόπους συνδιαλλαγής με την αυριανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Προειδοποιώντας ότι, διαφορετικά, κινδυνεύει ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Το αμφισβητεί κανείς;
*Βλέπουμε να οργανώνονται σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες μαζικές λαϊκές εκδηλώσεις στήριξης της εκλογικής προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ. Πράγμα που σημαίνει ότι μεγάλο μέρος της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, εναποθέτει σ' αυτόν τις ελπίδες του για την αλλαγή των ευρωπαϊκών συσχετισμών, προς όφελος των λαών. Το αμφισβητεί κανείς;
*Βλέπουμε, τέλος, την ΕΚΤ δια του Μάριο Ντράγκι να βγάζει αναιδώς τη γλώσσα στη Μέρκελ και στον Σόιμπλε. Σηματοδοτώντας έτσι τη στροφή, κάποια στροφή έστω, στα ευρωπαϊκά οικονομικά (και πολιτικά ασφαλώς) πράγματα. Εξέλιξη απλώς αδιανόητη ως πριν από μερικούς μήνες. Το αμφισβητεί κανείς;
Αυτά. Τόσο απλά. Τόσο καθαρά...
Αυτά για την ώρα. Πριν ακόμη επισημοποιηθεί η εκλογική νίκη της ελληνικής αριστεράς. Μήπως λοιπόν κάτι αλλάζει όντως στην Ευρώπη; Μήπως όντως αλλάζει η Ευρώπη;
