Γράφει ο Περίανδρος Παπανικολαου
Η ιδρυτική διακήρυξη του νέου πολιτικού φορέα από τον Γ.Α. Παπανδρέου, Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών, ξεκινά από την ιστορική ανάγκη της σύγχρονης πραγματικότητας και μέσα από το αίτημα του ελληνικού λαού, για την απελευθέρωση του από τους μηχανισμούς εμπλοκής των Δημοκρατικών θεσμών.
Η συνέπειες της μη λειτουργίας των Δημοκρατικών θεσμών (και πιο συγκεκριμένα ο ανύπαρκτος διαχωρισμός εξουσιών) έγιναν ιδιαίτερα εμφανείς από την στιγμή που η χώρα βρέθηκε στο μέσον της διεθνούς και Ευρωπαϊκής κρίσης.
Οι συντηρητικές κυβερνήσεις των ισχυρών οικονομικά μελών-χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με ύφος τιμωρού αλλά κυρίως χωρίς ουσιαστικό σχέδιο για την διαχείριση της κρίσης, οδήγησαν το ευρωπαϊκό όραμα και κατ’ επέκταση τις αδύναμες οικονομικά χώρες στα σημερινά αδιέξοδα. Η κορύφωση της αυταρχικότητας σε συνδυασμό και με την διαταραγμένη προσωπικότητα κάποιων ηγετών (βλ. Νικολά Σαρκοζί) πραγματοποιήθηκε στην συνάντηση των Καννών.
Η μονεταριστική συντηρητική Ευρώπη, αφαίρεσε το δημοκρατικό δικαίωμα ενός λαού να αποφασίσει για την τύχη του και την πορεία του. Αλήθεια από πότε η Δημοκρατία φέρνει την καταστροφή και σε ποιους; Βέβαια το μόνο σίγουρο είναι ότι και η ντόπια ολιγαρχία, θα έχανε από τέτοιες διαδικασίες. Η ανακοίνωση από τον Γιώργο Παπανδρέου ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών θα γίνονταν σε κοινές μετοχές του δημοσίου και όχι σε προνομιακές των τραπεζών χαλούσε τα σχέδια στο πελατειακό σύστημα της Ελλάδας. Σαν άμεση απάντηση σ’ όλα αυτά ήταν οι κινητοποιήσεις στην Θεσσαλονίκη με την βοήθεια των συστημικών μέσων ενημέρωσης. Η φίμωση του λαού με μέσο την οργή του ήταν επιτυχής. Το ίδιο και ο στόχος του πελατειακού κράτους, η φτωχοποίηση του ελληνικού λαού.
Η αποτελεσματικότητα χειραγώγησης του λαού είναι αποτελεσματική όταν ο λαός απέχει από τις συλλογικές διαδικασίες και από τον έλεγχο δημόσιας εξουσίας. Το φακελάκι, ο πολιτικός μεσάζων, ήταν και είναι τρόπος ζωής στο δημόσιο ελληνικό βίο.
Η κρίση που ζούμε όλοι μας δε θα ξεπεραστεί χωρίς την παρουσία όλων στη διαμόρφωση της καλύτερης πραγματικότητας που θέλουμε. Η Δημοκρατία ( Δήμος συν Κράτος) είναι το πολίτευμα που προσπαθεί να αμβλύνει τις πολιτικές ανισότητες και κατ’ επέκταση κοινωνικές και οικονομικές. Η συμμετοχή και η συνδιαμόρφωση σε συλλογικές διαδικασίες βασισμένες στις αρχές του Ανθρωπισμού και της διαφορετικότητας είναι και η μόνο διέξοδος από τα σημερινά αδιέξοδα.
Ας συνδιαμορφώσουμε λοιπόν κι ας συναποφασίσουμε
