Νέοι τότε, ορμητικοί και
περισσότερο εκείνος, με ανοιχτές τις
κεραίες του, μέσα σε όλα, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, κινηματογράφο, φιλοσοφία,
πολιτική, με πολλές και ωραίες ελπίδες
που κάποιες μπορεί να διαψεύτηκαν κι άλλες να αποδείχθηκαν φρούδες.-
Μας άφησαν όμως εκείνο το πολύτιμο
όσο και βασανιστικό γονίδιο τής αναζήτησης.
Υπέροχος αφηγητής δια ζώσης και δια της γραφίδος, εύθυμος σαν απλός θνητός,
ζώντας τα ανθρώπινα, ευρύστερνος στα πιστεύω του και στην απόλαυση του
πολιτισμού, αλλά αυστηρός με τις ελαφρότητες πού μάς καταδυναστεύουν από τότε,
περιφρονώντας τούς αμαθείς και οίκτίροντας την κυριαρχία τών φληναφημάτων της σύγχρονης
καθημερινότητας.
Πνεύμα ελεύθερο, προσηνής, συντροφικός, ένας πανηγυριστής της ζωής και ταυτόχρονα
αναχωρητής, μονήρης και μοναχικός, στοχαστικός, αλλά πάντα ευγενικός,
ποιητής-πολεμιστής, ήπιος ακόμα και μ’ αυτούς που τον εχθρεύτηκαν ή τον
φοβήθηκαν και προσπάθησαν να μειώσουν το ανάστημά του,ακόμη και μετα το θανατό
του…. και υπηρξαν δυστυχως …
Διεισδυτικός μελετητής και γνώστης της αρχαίας και νεοελληνικής
λογοτεχνίας.-
Αιχμηρός και αυστηρός κριτής της
καθημερινότητας, φανατικός γραφιάς και ακούραστος αναγνώστης, ασυμβίβαστος, ανήσυχος,
φορές αφοριστικός, πάντα ομως μια σταθερά στις ζωές μας.
Αγωνιζόταν πάντα με νεανικό
ενθουσιασμό γιά μία ανοιχτή, προοδευτικη και δημιουργική κοινωνία, που όμως
φάνταζε σαν άπιαστο όνειρο.
Επέλεξε να ζήσει όχι μία, αλλά πολλές ζωές παράλληλα,
συχνά αντικρουόμενος, όλες με ένταση και πάθος. Άλλοτε με ρεαλισμό, άλλοτε κυνηγώντας το όνειρο, την απραγματοποίητη
δυνατότητα.
Αγάπησε με πάθος ένα
Μεσολόγγι «…τότε πού είχε θάλασσα και μεσολογγίτες ..» όπως
έλεγε καί η Ακακία.
Η αντοχή, η γενναιότητα και η
αξιοπρέπεια με την οποία στάθηκε μπροστά στην δοκιμασία δεν μας ξάφνιασε, Δεν
εγκατέλειψε τη μάχη, έχοντας επίγνωση τού τέλους, πάντα άνθρωπος της
αντίστασης.-
Συνειδητοποιούμε όλο και περισσότερο, ότι χάσαμε ένα πραγματικό
φίλο, ένα άνθρωπο αξίας, με συγκρότηση, ευγένεια, πρόθυμο πάντα να βοηθήσει, να
υποδείξει, να προφυλάξει, να νουθετήσει.-
Είναι βέβαιο, ότι οι άνθρωποι πού
φεύγουν από κοντά μας, υπάρχουν και ζουν μόνο
στίς μνήμες των ανθρώπων και πουθενά αλλού….
Μας πρόσφερε πολλά και ομόρφυνε
τις ζωές μας.
Μας λείπει και θα τόν θυμόμαστε
πάντα με αισθήματα σεβασμού και θαυμασμού, υπερήφανοι για την ποιότητα της
προσωπικότητάς του, για το γνήσιο που αντιπροσώπευε.-
Στο μυαλό μου έρχεται μια φράση
με την οποία τελειώνει την αυτοβιογραφία της
μιά αξιόλογη γαλλίδα διανοούμενη ,πιστεύοντας ότι έτσι θα τελείωνε και ο Νικος την δική του……
«..Γεννήθηκα για ένα εντελώς άλλο
πλανήτη, αλλά κάπου στο δρόμο χάθηκα…».
Μάριος Παπαθεοδώρου
Μεσολόγγι Ιούνιος 2019
