Καλλικράτης και Υγεία

Γράφει ο Παναγιώτης Νικολόπουλος

Μέλος ΔΣ Εργαζομένων Νοσοκομείου Μεσολογγίου

Το όνομα του "Καλλικράτη" λοιπόν, αποφάσισε να δώσει η κυβέρνηση στην νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης που, όπως ισχυρίζεται, θα αποτελέσει το «θεσμικό κλειδί» για την αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου της χώρας.

Το σχέδιο Καλλικράτης, δεν έχει στόχο την κάλυψη των ελλείψεων και απλώς την οργάνωση των υπηρεσιών σε τοπικό επίπεδο.  Στόχος είναι:

α) Η διευκόλυνση της επιχειρηματικής δράσης στην Υγεία άμεσα ή συγκαλυμμένα.

β) Η μεταφορά της οικονομικής επιβάρυνσης στους εργαζόμενους και στα ασφαλιστικά ταμεία.

γ) Η λειτουργία των υπηρεσιών με ιδιωτικοοικονομικά - ανταποδοτικά κριτήρια.

δ) Μέσω της επιβολής τοπικής φορολογίας, η προώθηση της κοινωνικής εργασίας και της άτυπης μέριμνας σε βάρος των δικαιωμάτων των εργαζομένων στο τομέα Υγείας, άμβλυνση των πολύ ακραίων καταστάσεων φτώχειας.

Αυτός είναι μακροπρόθεσμος σχεδιασμός που προωθείται, είτε δοθούν αρχικά οι πόροι για τις αρμοδιότητες είτε όχι. Θα οδηγηθούμε σε κατηγοριοποίηση των υπηρεσιών Υγείας ανάλογα με τις επιχειρησιακές δυνατότητες του δήμου, το κυνήγι χορηγών, τη φιλανθρωπία των μονοπωλιακών ομίλων, τα επιλέξιμα κονδύλια της ΕΕ που προϋποθέτουν την εφαρμογή της παραπάνω πολιτικής.

Δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι συμβάλλει στην ουσιαστική προστασία της υγείας και την πρόληψη, την ίδια ώρα που υλοποιεί ή αποδέχεται, στο όνομα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, του δημόσιου ελλείμματος και των χρεών, τα μέτρα που προωθούνται ενάντια σε όλα τα βασικά δικαιώματα των εργαζομένων που καθορίζουν και την κατάσταση της υγείας.

Δηλαδή περικοπή μισθών, αφαίμαξη του λαϊκού εισοδήματος, απολύσεις, εργασιακή ανασφάλεια, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, επέκταση των ελαστικών σχέσεων εργασίας.

Τα μέτρα της σημερινής κυβέρνησης αλλά και της προηγούμενης και συνολικά της ΕΕ στον τομέα της Υγείας στοχεύουν στο να μειώσουν το "κόστος εργασίας" και στην παράμετρο που αφορά την υγεία των εργαζομένων.

Η πρόληψη και η ικανοποίηση του συνόλου των λαϊκών αναγκών προϋποθέτουν την απαλλαγή το υ τομέα Υγείας και συνολικά της ανάπτυξης της χώρας από τους σιδερένιους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους. Απαιτεί την κατάργηση κάθε μορφής άμεσης και έμμεσης επιχειρηματικής - εμπορευματικής δραστηριότητας στην Υγεία και τη λειτουργία ενιαίου καθολικού αποκλειστικά δημόσιου και δωρεάν συστήματος Υγείας - Πρόνοιας.

Επιπλέον, η τοπική αυτοδιοίκηση αναλαμβάνει το ρόλο διαχειριστή της ακραίας φτώχειας, των προβλημάτων των πιο εξαθλιωμένων στρωμάτων, που τα ονομάζουν ευπαθείς ομάδες.

Ας αναλογισθούμε τι ακριβώς επιτεύχθηκε και τι ακριβώς βελτιώθηκε με την προηγούμενη διοικητική μεταρρύθμιση, τον «Καποδίστρια».

Βελτιώθηκε η εξυπηρέτηση του πολίτη; Μειώθηκαν τα τέλη; έπαψαν να αυξάνονται οι δημοτικοί πόροι; Μήπως καλυτέρευσαν οι κοινωνικές υπηρεσίες ή μειώθηκαν, ακρίβυναν και ιδιωτικοποιήθηκαν;

Μήπως λύθηκαν προβλήματα υποδομής κ.λ.π. ή παραπέμπονται συνέχεια στις καλένδες; Έπαψε η ερήμωση της υπαίθρου, αμβλύνθηκε η ανισομετρία, βελτιώθηκε η ποιότητα ζωής στα αστικά κέντρα;

Τα ταμεία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι ανθηρά και μπορούν να παρέχουν στους δημότες ή οι Δήμοι είναι καταχρεωμένοι και καταφεύγουν στον δανεισμό και σε φοροεισπράξεις σε βάρος των πολιτών;

Η «αποκέντρωση» στην Υγεία δεν προωθείται όπως υποστηρίζεται για να αντιμετωπιστεί η απουσία δημόσιων υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας. Αποτελεί τη μέθοδο για τη συνολική μεταφορά της ευθύνης για ΠΦΥ και Πρόνοια από το κράτος σε διάφορους άλλους φορείς (ιδιώτες, δήμους, ΜΚΟ, την εταιρική κοινωνική ευθύνη) που δημιουργούν και λειτουργούν υποκατάστατα υπηρεσιών που βαφτίζονται δίκτυα ΠΦΥ και αλληλεγγύης.

Σε αυτό το πλαίσιο ήδη στην Τοπική Αυτοδιοίκηση προωθούνται προγραμματικές συμφωνίες (επιχειρηματικές συμπράξεις) των συλλόγων αναπήρων με τον ιδιωτικό τομέα και τους δήμους. Αυτό ονομάζεται «αλληλεγγύη» και παράδειγμα δράσης της «ενεργής κοινωνίας των πολιτών», όταν στην πραγματικότητα πρόκειται για εμπορευματοποίηση της Πρόνοιας, παραπέρα αντικατάσταση του εξειδικευμένου προσωπικού από ανειδ ίκευτο, δραστική μείωση μισθολογικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε επικίνδυνες συνθήκες παροχής υπηρεσιών που μπορούν να έχουν σοβαρές αρνητικές επιπτώσεις στην ποιότητα της φροντίδας Υγείας και των υπηρεσιών Πρόνοιας.

H κάλυψη των αναγκών υγείας ενός πληθυσμού απαιτεί την ενιαία λειτουργία και των τριών επιπέδων της υγείας - πρωτοβάθμιας, δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας - την ανάπτυξη δηλαδή των υπηρεσιών και υποδομών ως ένα ενιαίο λειτουργικό σύστημα, ώστε να εξασφαλίζεται η συνέχεια της φροντίδας - πρόληψη, διάγνωση, θεραπεία και αποκατάσταση - που θα γίνεται και στα τρία επίπεδα και την ενιαία ποιότητα και όχι την κατηγοριοποίηση τους ανάλογα με τις επιχειρηματικές, οικονομικές δυνατότητες των δήμων.

Αυτό φυσικά πρέπει να γίνεται μέσα από ένα ενιαίο αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας, Πρόνοιας.